O rasie


Ważne jest, aby przygotować się przed podjęciem decyzji o kupnie psa tej rasy. Dla tego w skrócie opowiem o rasie, abyś mógł się dowiedzieć, czy Mastif Tybetański jest psem dla Ciebie.

Mastif tybetański jest psem z natury spokojnym i opanowanym. Jest pewny siebie i świadomy swojej siły. Psy tej rasy mają nie tylko imponującą posturę i równie potężny głos, ale także wrodzony i bardzo silny instynkt obrończy. Jest nie ufny wobec obcych i umie ich solidnie nastraszyć. W dodatku jest tak czujny że nic nie ujdzie jego uwadze.
Mastify tybetańskie to psy bardzo pojętne i inteligentne. Zwykle zanim posłuchają polecenie najpierw głęboko zastanowią się czy to czego od nich wymagamy jest rozsądne. Zawsze trzeba pamiętać o ustaleniu hierarchii stosunków, musi być ona jasna dla obu stron i nie ulegać jakimkolwiek wątpliwościom. Mastif Tybetański wymaga dużego nakładu na socjalizację. Już od wieku szczenięcego do pierwszych dwóch lat życia musi być przyzwyczajany do skupisk ludzi, różnych miejsc i sytuacjach. Jest tolerancyjny wobec dzieci i innych zwierząt. Najlepiej dogaduje się z innymi zwierzętami domowymi, kiedy jest do nich wprowadzony jako szczeniaka.
Rasa ta uwielbia zimny klimat. Zwykle zrzuca swoje wełniste podszycie tylko raz w roku. Może stać się bardzo nieaktywne podczas ciepłych miesięcy i jego wzorce żywieniowe mogą ulec zmianie.
Mastif Tybetański jest rasą, która bardzo powoli dojrzewa. Suki pełną dojrzałość osiągają w wieku przynajmniej 2-3 lat, a psy 4 lat.





HISTORIA RASY


Mastif tybetański, Do-khyi (tyb.) jest prastarą rasą pracującą plemienia Nomadów w Himalajach – tradycyjnym stróżem i obrońcą klasztorów tybetańskich. Nazwa do kyhi w wolnym tłumaczeniu oznacza psa trzymanego na uwięzi. Zwierzęta te wiązane były za dnia, a spuszczane o zachodzie słońca.
Nie ma zgodności, co do historii mastifa tybetańskiego, ponieważ Tybet przez wieki był krajem odizolowanym od zachodniej cywilizacji. Począwszy od wzmianek Arystotelesa, aż do opisów Marco Polo, wszystkie historyczne przekazy wychwalają naturalną siłę i wielkie wrażenie jakie wywarły te psy – zarówno pod względem wyglądu jak i psychiki. Nawet ich szczekanie opisywane było jako unikalna i wysoko ceniona cecha rasy.
Jednym z pierwszych znanych Mastifów Tybetańskich, który pojawił się na Zachodzie był samiec wysłany Królowej Victorii przez Lorda Hardinga w 1847 roku. Następnie w 1880 roku Edward VII przywiózł dwa samce do Anglii. Najwcześniej rozpoznanym miotem Mastifów Tybetańskich był miot urodzony w Berlińskim ZOO w 1898 roku.
W XIX wieku napotykamy na skąpe opisy mastifa tybetańskiego, jednak różnią się one między sobą na, tyle, że można by przypuszczać, że psy te występowały w kilku typach, gdyż prawdopodobnie tak jak większość psów, dopóki nie rozpoczęta była planowa hodowla, krzyżowały się one między sobą naturalnie, lub były dobierane tylko pod względem przeznaczenia, czyli użytkowości i cech psychicznych. Zazwyczaj wygląd nie odgrywał większej roli. Przypuszczenie to zostało potwierdzone, gdy w 1980 roku Hedy Nouc poszukiwała w tybetańskich wioskach do kyhi, stwierdziła jednoznacznie, że zwierzęta różnią się od siebie znacznie, więc rozróżniła ona 3 typy: barga-benghali, bhar-mouri i lahauli.
Mastif tybetański po roku 1959 praktycznie wyginął w swojej ojczyźnie. Europa targana II Wojną Światową, zapomniała na kilka lat o do kyhi. Jednak w latach 70, pies ten znów wzbudził zainteresowanie kynologów i zaczęły powstawać hodowle zarówno w Europie jak i w Stanach Zjednoczonych.


Polecam artykuł "Olbrzym niewielkiego wzrost", http://www.tibetanmastiffdilemma.org/resolving.pdf

WZORZEC


POCHODZENIE: Tybet
PATRONAT: FCI , NR 230
KLASYFIKACJA FCI: Grupa II, Sekcja 2.2 , nie wymagane próby pracy
DATA OPUBLIKOWANIA AKTUALNIE OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 24.03.2004
 WYGLĄD OGÓLNY:
Pełen siły, masywny, dobrze zbudowany, z mocą kością. Robiący wrażenie, pełen ekspresji, o poważnym i dumnym wyrazie. Kombinacja majestatycznej siły dostojeństwa i wytrzymałości, zdolny do pracy we wszystkich warunkach klimatycznych. Rasa dorastająca powoli. Suki pełną dojrzałość osiągają w wieku przynajmniej 2-3 lat , a psy 4 lat.
ISTOTNE PROPORCJE:
Czaszka mierzona od potylicy do stopu równa kufie mierzonej od stopu do końca nosa, ale kufa może być nieco krótsza.
Tułów lekko dłuższy niż wysokość mierzona w kłębie.
ZACHOWANIE I TEMPERAMENT:
Niezależny. Opiekuńczy. Respektujący polecenia. Najbardziej lojalny dla swojej rodziny i terytorium.
GŁOWA:
Szeroka, ciężka i mocna. W wieku dojrzałym fałdy mogą rozciągać się ponad oczami i w dół aż do kącików warg.
- mózgoczaszka:
czaszka:
szeroka ,bardzo lekko zaokrąglona, z mocno zaznaczoną potylicą
stop:
dobrze zaznaczony
- trzewioczaszka:
nos:
szeroki, tak ciemny jak możliwe w odniesieniu do koloru włosa, nozdrza dobrze rozwinięte
kufa:
raczej szeroka, dobrze wypełniona i głęboka, koniec kufy kwadratowy
wargi:
dobrze rozwinięte i okrywające żuchwę
zgryz:
szczęki mocne z doskonałym , regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, górne zęby ściśle zachodzą na dolne i są mocno osadzone w szczęce. Zgryz cęgowy dopuszczalny. Uzębienie ściśle dopasowane.
Oczy:
średniej wielkości, każdy odcień brązu w dostosowaniu do koloru włosa, im ciemniejsze tym lepsze. Osadzone regularnie , owalne i lekko ukośne. Powieki ściśle okrywające gałkę oczną. Wyraz dostojeństwa.
Uszy:
średniej wielkości, trójkątne, wiszące, osadzone pomiędzy górną częścią czaszki i poziomem oczu, opadające ku przodowi i przylegające do głowy, podniesione u nasady w stanie czujności. Pokryte miękkim krótkim włosem.
SZYJA:
Mocna, dobrze umięśniona i wysklepiona, bez przesadnego podgardla. Pokryta grubym ,sterczącym włosem mniej obfitym u suk niż u samców.
TUŁÓW:
Mocny
- grzbiet; szeroki muskularny
- zad: szeroki i raczej płaski
- klatka piersiowa: raczej głęboka, umiarkowanie szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami sięgająca poniżej łokci
OGON:
Średniej długości. Osadzony wysoko w najwyższym punkcie linii grzbietu, noszony wysoko, lekko zakręcony nad grzbietem, gdy pies jest w stanie czujności, dobrze owłosiony.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Proste, dobrze kontowane, dobrze pokryte gęstym mocnym włosem.
Łopatki:
Ukośnie ustawione, muskularne.
Łokcie:
Ani zbyt przylegające ,ani odstawione.
Przedramię:
Proste o mocnej kości.
Śródręcze:
Mocne, nieznacznie nachylone.
KOŃCZYNY TYLNE:
Silne, muskularne, z dobrym kontowaniem, Widziane z tyłu równoległe.
Uda:
Raczej długie, mocne, z dobrym mocnym umięśnieniem, ale nie przesadnie uwypuklonym.
Kolana:
Dobrze katowane.
Staw skokowy:
Mocny, nisko osadzony.
Piąty pazur: dozwolony.
Łapy:
Dość szerokie, mocne, okrągłe i zwarte, z dobrym owłosieniem pomiędzy wysklepionymi palcami
CHODY/RUCH:
Pełen siły, ale zawsze lekki i elastyczny, z dobrym wykrokiem i akcją. Przy większej szybkości tendencja do jednośladu. Przy ruchu umiarkowanym pełen deliberacji. Zdolny do funkcjonowania w zróżnicowanym terenie.
SZATA:
Włos:
Jakość bardziej istotna niż ilość. Szata szorstka, gruba, włos na grzbiecie niezbyt długi. Z gęstym i raczej wełnistym podszerstkiem w zimie, który staje się raczej rzadki w lecie. Samce noszą wyraźnie więcej włosa niż suki. Włos delikatny ale szorstki, prosty i sterczący. Nigdy jedwabisty, lokowaty lub falowany. Szyja i ramiona mocno owłosione , o wyglądzie grzywy. Ogon puszysty i dobrze owłosiony, tylne łapy dobrze owłosione w partiach górnych.
Kolor:
Głęboko czarny, z lub bez podpalania, błękitny, z lub bez podpalania, złoty od płowego aż do mocno rudego. Wszystkie kolory powinny być tak czyste jak możliwe. Podpalanie od jasnego do głębokiego orzechu. biała gwiazdka na klatce piersiowej dopuszczalna. Minimalne białe znaczenia na łapach dopuszczalne. Znaczenia nad oczami, na dolnych partiach kończyn i od spodniej strony ogona, znaczenia na kufie, tolerowane „okulary” wokół oczu.
WIELKOŚĆ:
Mierzona w kłębie:
- psy: minimum 66 cm
- suki: minimum 61 cm
WADY:
Każde odstępstwa od wzorca winny być traktowane jako wady .Ich ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
POWAŻNE WADY:
- brak kondycji i sprawności
- głowa limfatyczna lub przesadnie pomarszczona
- ruch kołyszący
- szeroko i/lub nisko osadzone uszy
- jasne lub wyłupiaste oczy
- słaba pigmentacja, szczególnie nosa
- beczkowate żebra
- mocno zakręcony ogon nad stawami biodrowymi
- ciężki ruch
- poniżej minimalnego wzrostu, tolerancja do 2 cm
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub bojaźliwość
- Tyłozgryz lub przodozgryz,
- Każdy inny kolor szaty niż wymienione we wzorcu, jak np. biały, kremowy, szary, brązowy, fioletowy, pręgowany, wielokolorowe
Każdy pies wyraźnie odbiegający zachowaniem lub wyglądem od wzorca powinien być zdyskwalifikowany.



UWAGA: Psy musza mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra w pełni usytuowane w mosznie.

źródło: www.zkwp.pl; klubdoguedebordeauximastifatybetanskiego.pl; www.mastif-tybetanski.com/;  www.tibetanmastiffinfo.com/